Mag ik misschien je moeder zijn?

In de vroege ochtend lees ik tegenwoordig. Elke dag een stukje van iets dat me inspireert. Iets nieuws.

Vandaag begon ik met het boek van Loiza Lamers en haar moeder. Het gaat over hun proces waarin Loiza van jongen naar meisje transformeerde (uiterlijk). Dit was gigantisch. 

Wat voor haar alle verschil heeft gemaakt was de steun die ze van haar ouders en nog meer specifiek, van haar moeder kreeg.

Het deed me denken aan de vrouwen die ik begeleid en de rol die ik daarin speel. Laatst opperde iemand dat ik een soort cheerleader was. Dat kwam in de buurt. Bij het lezen van het boek en beseffen wat me hierin zo raakte, merkte ik dat ik die moederrol op me neem in de transformatieprocessen van de vrouwen die ik begeleid.

Het is zo helpend als er iemand langs de zijlijn staat, die er onvoorwaardelijk voor je is. Die je kan in laten zien dat je precies goed bent zoals je bent. Precies daar bent waar je hoort te zijn. En die je wijst op de gigantische stappen die je al hebt gezet.

Het scheelt daarbij ook nog dat ik veel processen zelf heb doorlopen, wat mijn inlevingsvermogen groot maakt en ik écht weet wat je doormaakt of door wilt maken. Klein of groot.

Mocht je een keer willen sparren, voel je welkom om me een berichtje te sturen. Met alle liefde ben ik er voor je!

Liefs, Margot